Maffeo Vegio

poeta italiano

Maffeo Vegio, latinizado como Mapheus Vegius (Lodi, 1406/1407-Roma, 1458) fue un humanista y escritor italiano del siglo XV.

Biografía editar

Maffeo Vegio era hijo de una familia noble de Lodi y recibió una educación esmerada estudiando derecho en la Universidad de Pavía y la de Cremona y más tarde retórica y dialéctica en la Universidad de Milán. Comenzó a escribir poemas en latín de muy joven y enseñó derecho y literatura en Pavía durante 10 años.

El papa Eugenio IV lo nombró secretario de cartas latinas y a príncipes y datario apostólico en la cancillería pontificia. Se ordenó agustino y en 1443 lo nombró canónigo el papa Eugenio IV, cargo que conservó con Nicolás V y Calixto III.

Tomó partido en los medios intelectuales cristiano del humanismo italiano de la primera mitad del siglo XV y tenía una gran devoción a Santa Mónica.

Se hizo particularmente famoso por haber escrito una continuación a la Eneida de Virgilio, que tituló Aeneidos supplementum / Suplemento a la Eneida o Aeneidos Liber XIII / Libro XIII de la Eneida, en 611 hexámetros latinos. Narra los funerales de Turno, el matrimonio de Eneas y Lavinia, la fundación de Lavinium, la muerte del rey Latino y luego la de Eneas y su divinización. Este texto fue particularmente apreciado e impreso por vez primera en 1471 después del texto de la Eneida, y fue regularmente incluido en ediciones de esta obra durante los siglos XV y XVI. Fue incluso objeto de comentarios por Josse Bade en 1501 y luego por Nicolaus Erythraeus (Niccolò Rossi) en 1538-1539. Y Gavin Douglas lo tradujo al escocés y en verso en 1513 como parte de su traducción íntegra de esta obra de Virgilio.

Obra editar

 
Vocabula ex iure civili excerpta, 1477
  • De educatione liberorum et eorum claris moribus', 1491
  • Continuación (un XIII.er libro) de la Eneida de Virgilio (obra que se consideraba inacabada), 1428.
Poemarios
  • Poemata et epigrammata, 1422
  • Rusticalia
  • De morte Astyanactis, 1430
  • Velleris aurei libri quattuor, 1431
Textos religiosos
  • Antoniados sive de vita et laudibus sancti Antonii, en 1436-1437
  • De perseverantia religionis
  • De quattuor hominis novissimis, morte, judicio, inferno et paradiso meditationes
  • Vita sancti Bernardi Senensis
  • Sanctae Monicae translationis ordo. Item de sanctae Monicae vita et ejus officium proprium
Obras morales
  • Disceptatio inter solem, terram, et aurum.
  • Dialogus Veritatis et Philalethis.[1]
  • Palinurus sive de felicitate et miseria, en 1445:[2]​ dialogue sur les misères de la vie humaine et la mort entre Charon, le passeur de l'Achéron, et Palinure qui arrive aux Enfers après sa noyade accidentelle.[3]​ Vegio s'inspire des Dialogues des morts de Lucien de Samosate.[4]
Textos históricos
  • De rebus antiquis memorabilibus Basilicae sancti Petri Romae, 1455-1457.[5]
Textos jurídicos

Bibliografía editar

  • (en inglés) Maffeo Vegio short epics, Michael C. J. Putnam et James Hankins, Harvard University Press, coll. « The I Tatti Renaissance Library», 2004 partiellement consultable sur Google livres.
  • (en alemán) Das Aeneissupplement des Maffeo Vegio. Eingeleitet, nach den Handschriften herausgegeben, übersetzt und mit einem Index versehen, Bernd Schneider, VCH Verlagsgesellschaft, coll. « Acta Humaniora», Weinheim, 1985.
  • (en inglés) Maphei Vegii Laudensis de educatione liberorum et eorum claris moribus libri sex: A critical text of books I-III, Maria Walburg Fanning; of books IV-VI, éd. Anne Stanislaus Sullivan, Catholic University of America, Washington, 1933 et 1936.
  • (en alemán) Velleus Aureum: Das goldene Vlies (1431): Einleitung, kritische Edition, übersetzung, Reinhold F. Glei et Markus Köhler, VWT Wissenschaftliches Verlag, coll. « Bochumer Altertumwissenschftliches Colloquium», Trèves, 1998.
  • (en italiano) De rebus antiquis memorabilibus Basilicae S. Petri Romae, R. Valentini et G. Zuchetti, en Codice topografico della citta di Roma, IV, 1953, p. 375-398.
Estudios
  • (en inglés) Brinton, Anna Cox, Maphaeus Vegius and his Thirteenth Book of the Aeneid: A Chapter on Virgil in the Renaissance, Stanford University Press, 1930; rééd. Garland Publishing, New York, 1978.
  • (en inglés) Charles S. Ross, « Maffeo Vegio's short Cristyn wark, with a Note on the Thirteenth Book in Early Editions of Vergil», Modern Philology, 78, 1981, p. 215-226.
  • (en francés)F. Chatillon, « Sur Maffeo Vegio de Lodi, continuateur de Virgile au XVe siècle», Revue du Moyen Âge latin, 40: 3-4, 1984, p. 213-217.
  • (en italiano) Andrea Franzoni, L'Opera Pedagogica de Maffeo Vegio, Lodi, 1907.
  • (en inglés) Vincent Joseph Horkan, Educational theories and principles of Maffeo Vegio, Washington, 1953.

Enlaces externos y referencias editar

  1. [1]
  2. David Marsh, Lucian and the Latins: humor and humanism in the early Renaissance, University of Michigan Press, 1998, p. 67-71.
  3. Pilote du navire d'Énée, il tombe à la mer durant son sommeil: Virgile, Énéide, livre V, vers 833-871.
  4. Pascale Hemeryck, « Les traductions latines du Charon de Lucien au quinzième siècle », Mélanges de l'Ecole française de Rome. Moyen-Age, Temps modernes, vol. 84, n° 84-1, 1972, p. 129-200.
  5. Charles L. Stinger, The Renaissance in Rome, Indiana University Press, 1985, p. 179-183.