Gran Premio de Alemania de Motociclismo de 1986

El Gran Premio de Alemania de Motociclismo de 1986 fue la tercera prueba de la temporada 1986 del Campeonato Mundial de Motociclismo. El Gran Premio se disputó el 25 de mayo de 1986 en el circuito de Nürburgring.

Bandera de Alemania Occidental Nürburgring
Ubicación Nürburg, Bandera de Alemania Occidental República Federal Alemana
Eventos Campeonato del Mundo de Motociclismo
Longitud 4,542 km

Resultados 500cc editar

Segunda victoria de la temporada consecutiva para el estadounidense Eddie Lawson por delante del australiano Wayne Gardner y el también estadounidense Mike Baldwin. El vigente campeón mundial Freddie Spencer que, a pesar de estar lesionado, pudo tomar la salida. Lawson se coloca como líder de la clasificación provisional por delante de Baldwin y Gardner. Incidente con fractura del pie del francés Christian Sarron.[1]

Pos. Piloto Equipo Tiempo Pts.
1   Eddie Lawson Yamaha 52.11.45 15
2   Wayne Gardner Honda 52.24.35 12
3   Mike Baldwin Yamaha 52.24.85 10
4   Robert McElnea Yamaha 52.40.46 8
5   Didier de Radiguès Honda 52.47.23 6
6   Randy Mamola Yamaha 53.03.32 5
7   Raymond Roche Honda 53.34.10 4
8   Ron Haslam ELF 53.38.19 3
9   Gustav Reiner Honda 53.38.52 2
10   Dave Petersen Suzuki 53.38.94 1
11   Manfred Fischer Honda 1 Vuelta
12   Paul Lewis Suzuki 1 Vuelta
13   Boet van Dulmen Honda 1 Vuelta
14   Fabio Biliotti Honda 1 Vuelta
15   Henk van der Mark Honda 1 Vuelta
16   Pierfrancesco Chili Suzuki 1 Vuelta
17   Wolfgang von Muralt Suzuki 1 Vuelta
18   Simon Buckmaster Honda 1 Vuelta
19   Gerald Fischer Honda 1 Vuelta
20   Rob Punt Honda 2 Vueltas
21   Georg Jung Honda 2 Vueltas
22   Maarten Duyzers Suzuki 2 Vueltas
23   Bernd Steif Honda 2 Vueltas
24   Andreas Leuthe Honda 2 Vueltas
25   Thomas Lange Suzuki 2 Vueltas
26   Dietmar Mayer Honda 2 Vueltas
27   Josef Doppler Suzuki 2 Vueltas
28   Helmut Schütz Honda 2 Vueltas
29   Philippe Robinet Honda 4 Vueltas
Ret   Christian Sarron Yamaha Ret
Ret   Mile Pajic Honda Ret
Ret   Bohumil Stasa Honda Ret
Ret   Rolf Aljes Honda Ret
Ret   Pavol Dekanek Suzuki Ret
Ret   Eero Hyvärinen Honda Ret
Ret   Marco Gentile Fior Ret
Ret   Vincenzo Cascino Suzuki Ret
Ret   Friedhelm Weber Honda Ret
Ret   Juan Garriga Cagiva Ret
DNQ   José Parra Honda DNQ
DNQ   Josef Ragginger Suzuki DNQ
Sources:[2][3]

Resultados 250cc editar

Segunda victoria de la temporada para el venezolano Carlos Lavado que lidera la clasificación general. Los alemanes Anton Mang y Martin Wimmer le siguen en el podio y en la clasificación.[4]

Pos. Piloto Moto Tiempo Pts.
1   Carlos Lavado Yamaha 45.03.00 15
2   Anton Mang Honda 45.13.62 12
3   Martin Wimmer Yamaha 45.13.94 10
4   Jean-François Baldé Honda 45.32.16 8
5   Fausto Ricci Honda 45.33.35 6
6   Pierre Bolle Parisienne 45.33.69 5
7   Jacques Cornu Honda 45.38.89 4
8   Donnie McLeod Armstrong 45.41.00 3
9   Tadahiko Taira Yamaha 45.53.52 2
10   Alan Carter Cobas-Rotax 45.55.6 1
11   Dominique Sarron Honda 45.56.00
12   Jean Foray Yamaha 46.01.76
13   Carlos Cardús Honda 46.05.10
14   Siegfried Minich Honda 46.10.12
15   Stefano Caracchi Aprilia 46.15.98
16   Ian Newton Armstrong 46.16.32
17   Harald Eckl Honda 46.16.58
18   Stéphane Mertens Yamaha 46.17.01
19   Jean-Michel Mattioli Yamaha 46.20.14
20   Herbert Hauf Honda 46.21.48
21   Maurizio Vitali Garelli 46.29.10
22   Roland Freymond Yamaha 46.29.51
23   Brent Jones Yamaha 46.30.24
24   Virginio Ferrari Honda 46.33.21
25   Antonio Neto Yamaha 46.35.78
26   Hans Lindner Rotax 46.43.41
27   Herbert Besendörfer Yamaha 46.43.87
28   Josef Hutter Bartol 46.44.46
29   René Delaby Rotax 46.48.53
30   Bruno Bonhuil Honda 46.55.40
31   Jochen Schmid Yamaha 1 Vuelta
32   Andy Watts EMC-Rotax 1 Vuelta
33   Gary Noel EMC-Rotax 1 Vuelta
Ret   Sito Pons Honda Ret
Ret   Jean-Louis Tournadre Yamaha Ret
Ret   Reinhold Roth Honda Ret
Ret   Antonio Garcia Cobas Ret
Ret   Manfred Herweh Aprilia Ret
Ret   Michel Simeon Yamaha Ret
Ret   Michael Lederer Rotax Ret
DNQ   Roland Busch Yamaha DNQ
DNQ   Nedy Crotta Honda DNQ
DNQ   Eric de Donker Honda DNQ
DNQ   Cees Doorakkers Honda DNQ
DNQ   Reiner Gerwin Rotax DNQ
DNQ   Fernando González JJ Cobas DNQ
DNQ   Jean-Luc Guillemet JJ Cobas DNQ
DNQ   Konrad Hefele Honda DNQ
DNQ   Peter Hubbard Rotax DNQ
DNQ   Detief Karthin Yamaha DNQ
DNQ   Eilert Lundstedt Rotax DNQ
DNQ   Urs Lüzi Yamaha DNQ
DNQ   Massimo Matteoni Honda DNQ
DNQ   Jacky Onda Yamaha DNQ
DNQ   Iván Palazzese Yamaha DNQ
DNQ   Loris Reggiani Aprilia DNQ
DNQ   Reinhard Strack Wiwa DNQ
DNQ   Gérard Vallée Yamaha DNQ
DNQ   Frank Wagner Honda DNQ

Resultados 125cc editar

Primera victoria en su palmarés del italiano Luca Cadalora por delante de su compañero de escudería en Garelli, Fausto Gresini, y el también italiano Ezio Gianola. La clasificación general presenta a tres pilotos empatados en cabeza, con Gresini, Cadalora y Gianola.[5]

Pos. Piloto Moto Tiempo Pts.
1   Luca Cadalora Garelli 43.34.77 15
2   Fausto Gresini Garelli 43.47.14 12
3   Ezio Gianola MBA 44.01.60 10
4   Bruno Kneubühler MBA 44.11.26 8
5   Thierry Feuz MBA 44.29.07 6
6   Willy Pérez Zanella 44.32.59 5
7   Olivier Liégeois Assmex 44.36.99 4
8   Paolo Casoli MBA 44.37.91 3
9   Johnny Wickström Tunturi 44.38.92 2
10   Alfred Waibel Real 44.45.56 1
11   Pier Paolo Bianchi MBA 44.46.61
12   Thomas Møller-Pedersen MBA 45.06.79
13   Robin Appleyard MBA 45.13.36
14   Jussi Hautaniemi MBA 45.20.00
15   Steve Mason MBA 45.20.25
16   Patrick Daudier MBA 45.20.69
17   Adi Stadler MBA 45.20.88
18   Håkan Olsson MBA 1 Vuelta
19   Norbert Peschke MBA 1 Vuelta
20   Mike Leitner MBA 1 Vuelta
21   Manuel Hernández MBA 1 Vuelta
22   Jacques Hutteau MBA 1 Vuelta
23   Klaus Huber MBA 1 Vuelta
24   Jan Eggens EGA 1 Vuelta
25   August Auinger MBA 1 Vuelta
26   Ernst Himmelsbach MBA 1 Vuelta
27   Andrés Sánchez Ducados 1 Vuelta
Ret   Willy Hupperich MBA Ret
Ret   Erich Zürn MBA Ret
Ret   Domenico Brigaglia MBA Ret
Ret   Giuseppe Ascareggi MBA Ret
Ret   Thierry Maurer MBA Ret
Ret   Lucio Pietroniro MBA Ret
Ret   Esa Kytölä MBA Ret
Ret   Peter Baláž MBA Ret
Ret   Iván Troisi MBA Ret
Ret   Peter Sommer MBA Ret
Ret   Dirk Hafeneger MBA Ret
Ret   Heinz Litz MBA Ret
Ret   Ángel Nieto Ducados Ret
DNQ   Josef Bader MBA DNQ
DNQ   Manfred Braun MBA DNQ
DNQ   Eric Gijsel MBA DNQ
DNQ   Fernando González MBA DNQ
DNQ   Bady Hassaine MBA DNQ
DNQ   Flemming Kistrup MBA DNQ
DNQ   Wilhelm Lücke MBA DNQ
DNQ   Ton Spek MBA DNQ
DNQ   Boy van Erp MBA DNQ

Resultados 80cc editar

En la categoría menor cilindrada, primera victoria en su carrera del español Manuel Herreros, por delante del suizo Stefan Dörflinger y del británico Ian McConnachie. En la clasificación general, Herreros se coloca líder seguido de Dörflinger y del también español Jorge Martínez Aspar que se tuvo que retirar.[6]

Pos. Piloto Moto Tiempo Pts.
1   Manuel Herreros Derbi 36.06.81 15
2   Stefan Dörflinger Krauser 36.08.13 12
3   Ian McConnachie Krauser 36.08.72 10
4   Ángel Nieto Derbi 36.17.56 8
5   Gerhard Waibel Krauser 36.34.57 6
6   Hans Spaan Casal 36.35.53 5
7   Josef Fischer Krauser 36.48.33 4
8   Henk van Kessel Krauser 36.50.61 3
9   Felix Rodríguez Autisa 37.04.23 2
10   Luis Miguel Reyes Autisa 37.04.60 1
11   Alex Barros Autisa 37.04.77
12   Gerd Kafka Krauser 37.06.27
13   Michael Gschwander Krauser 37.39.46
14   Salvatore Milano Krauser 37.39.65
15   Steve Mason MBA 38.14.48
16   Richard Bay Maico 1 Vuelta
17   Günter Schirnhofer Krauser 1 Vuelta
18   Reinhard Koberstein Krauser 1 Vuelta
19   Hans Koopman Ziegler 1 Vuelta
20   Chris Baert Seel 1 Vuelta
21   Herri Torrontegui Autisa 1 Vuelta
22   Jos van Dongen Krauser 1 Vuelta
23   Rainer Partl Huvo 1 Vuelta
24   Raimo Lipponen Keifer 1 Vuelta
25   Bert Smit Casal 1 Vuelta
26   Aad Wijsman Harmsen 1 Vuelta
Ret   Mario Stocco Casal Ret
Ret   Jarno Piepponen Krauser Ret
Ret   Lionel Robert Krauser Ret
Ret   René Dünki Krauser Ret
Ret   Rainer Kunz Ziegler Ret
Ret   Theo Timmer Casal Ret
Ret   Jorge Martínez Aspar Derbi Ret
Ret   Pier Paolo Bianchi Seel Ret
Ret   Juan Ramón Bolart Autisa Ret
Ret   Domingo Gil Blanco Autisa Ret
Ret   Reiner Scheidhauer Seel Ret
Ret   Thomas Engl Krauser Ret
DNQ   Kees Besseling Hummel DNQ
DNQ   Bertus Grinwis Krauser DNQ
DNQ   Karoly Juhasz Huvo DNQ
DNQ   Serge Julin Huvo-Casal DNQ
DNQ   Mika-Sakari Komu Behard DNQ
DNQ   Reiner Koster LCR DNQ
DNQ   Zdravko Matulja MTM DNQ
DNQ   Roland Bosch Huvo-Casal DNQ

Referencias editar

  1. «Gardner está solo». Mundo Deportivo. 26 de mayo de 1986. Consultado el 16 de enero de 2019. 
  2. «1986 German MotoGP». 13 de junio de 2017. 
  3. «motogp.com · WEST GERMANY GRAND PRIX · 500cc Race Classification 1986». www.motogp.com. Archivado desde el original el 23 de septiembre de 2018. Consultado el 16 de enero de 2019. 
  4. «Spencer está en forma». Mundo Deportivo. 9 de junio de 1986. Consultado el 14 de enero de 2019. 
  5. «La rebelión de Cadalora». Mundo Deportivo. 26 de mayo de 1986. Consultado el 16 de enero de 2019. 
  6. «Champi». Mundo Deportivo. 26 de mayo de 1986. Consultado el 13 de enero de 2019. 
Prueba previa:
Gran Premio de las Naciones de 1986
Campeonato del Mundo de Motociclismo de 1986
Siguiente prueba:
Gran Premio de Austria de 1986
Prueba previa:
Gran Premio de Alemania de 1985
Gran Premio de Alemania
Siguiente prueba:
Gran Premio de Alemania de 1987