Quinto Pompeyo Sosio Prisco

Quinto Pompeyo Sosio Prisco (en latín: Quintus Pompeius Sosius Priscus) fue un senador romano del siglo II, que desarrolló su cursus honorum bajo los emperadores Adriano, Antonino Pío, y Marco Aurelio. Fue Cónsul ordinario en 149 junto con Servio Cornelio Escipión Salvidieno Orfito, su vida se conoce casi exclusivamente por inscripciones.

Quinto Pompeyo Sosio Prisco
Información personal
Nacimiento Siglo II Ver y modificar los datos en Wikidata
Fallecimiento Siglo II Ver y modificar los datos en Wikidata
Familia
Padres Quinto Pompeyo Falcón Ver y modificar los datos en Wikidata
Sosia Polla Ver y modificar los datos en Wikidata
Hijos Quinto Pompeyo Seneción Sosio Prisco Ver y modificar los datos en Wikidata
Información profesional
Ocupación Político y militar Ver y modificar los datos en Wikidata
Cargos ocupados

Orígenes familiares editar

Prisco era hijo de Quinto Pompeyo Falcón, cónsul en 108, y Sosia Pola.[1]​ Los escritores anteriores lo habían confundido con su hijo, Quinto Pompeyo Seneción Sosio Prisco, pero una inscripción fragmentaria encontrada en Roma permitió a los expertos separar las pruebas pertenecientes a cada uno[2]​ Durante su vida, su rama familiar de la gens Sosia había recibido el estatus de Patricio.

Carrera editar

El cursus honorum de Prisco se puede recuperar de dos inscripciones: la fragmentaria de Roma mencionada anteriormente y la de Bononia en Emilia-Romaña.[3]​ Si podemos confiar en el orden de los cargos en esta inscripción para reflejar el orden en que se llevaron a cabo, su primer cargo registrado fue sevir equitum Romanorum encargado de la revisión anual de los équites en Roma. Luego fue nombrado como uno de los tresviri monetalis, la más prestigiosa de las cuatro magistraturas que componen el Vigintivirato; la asignación a esta junta generalmente se asignaba a patricios o individuos favorecidos por el emperador. Luego se convirtió en cuestor, lo cual era importante para que el titular del cargo pudiera ser admitido en el Senado, siendo asignado directamente al emperador Adriano. Esto fue seguido por su admisión al sacerdocio romano de los sodales Hadrianales, luego en el Colegio de Pontífices; esto último puede haber ocurrido antes de su ingreso al consulado. También fue nombrado miembro de los sodales Antoniniani en esa época. Como miembro de la orden Patricia, Prisco accedió al consulado dos años después de ser pretor.

Después de su consulado, Prisco se convirtió en miembro de los Comes del emperador Marco Aurelio. Si se puede confiar en la restauración de la inscripción de Roma, Prisco también fue condecorado con una dona militaria, posiblemente como oficial de estado mayor; McDermott sugiere que esto "fue en el momento de las guerras del norte entre 167 y 180. Sospecho que sus deberes eran menos bélicos que los de su contemporáneo y yerno Poncio".[4]​ Prisco terminó su carrera con uno de los pináculos de una exitosa carrera senatorial, gobernador proconsular de Asia.

Familia editar

Se sabe que Prisco ha tenido al menos dos hijos:

Notas editar

  1. Werner Eck, "Die Fasti consulares der Regungszeit des Antoninus Pius, eine Bestandsaufnahme seit Géza Alföldys Konsulat und Senatorenstand" in Studia epigraphica in memoriam Géza Alföldy, hg. W. Eck, B. Feher y P. Kovács (Bonn, 2013), pág. 75.
  2. CIL VI 41129 = CIL VI 31753 = AE 2000, 135, Roma (Italia): ----Ruti]liano Rufino / [--- Saxae] Amyntiano / [Sosio Prisco co(n)s(uli) pontifici proco(n)]s(uli) provinciae / [Asiae sodali Hadrianali sodali] Antoniniano / [Veriano comiti Imp(eratoris) Caesaris Mar]ci Antonini / [Augusti bello Germanico et Sarmatico d]onis mi[li]/[taribus donato ab eodem hastis pur]is qu[at]/[tuor
  3. AE 1966, 115 = AE 2008, 533, Pianoro (Italia): ----] / co(n)s(uli) [pr(aetori)] pontifici s[o]dali Had[ri]anali q[uaestori Aug(usti) IIIvir(o) a(uro) a(rgento) a(ere)] / [f(lando) f(eriundo)] VIvir(o) turm[a]e III equitum Romano[rum praef(ecto) feriarum Latinarum] / patrono [publice]
  4. William C. McDermott, "Stemmata quid faciunt? The Descendants of Frontinus", Ancient Society, 7 (1976), p. 241.
  5. McDermott, "Stemmata quid faciunt?", pp. 233-240.

Bibliografía editar

  • Werner Eck, "Die Fasti consulares der Regungszeit des Antoninus Pius, eine Bestandsaufnahme seit Géza Alföldys Konsulat und Senatorenstand", Studia epigraphica in memoriam Géza Alföldy, hg. W. Eck, B. Feher y P. Kovács, Bonn, 2013.
  • William C. McDermott, "Stemmata quid faciunt? The Descendants of Frontinus", Ancient Society, 7, 1976.
  • Ronald Syme, "Ummidius Quadratus, Capax Imperii", Estudios de Harvard en filología clásica, 83, 1979.

Enlaces externos editar


Predecesor:
Lucio Octavio Cornelio Publio Salvio Juliano Emiliano y Gayo Belicio Calpurnio Torcuato
Cónsul del Imperio Romano
junto con Servio Cornelio Escipión Salvidieno Orfito

149
Sucesor:
Marco Gavio Esquila Galicano y Sexto Carminio Vétere
Predecesor:
Gayo Popilio Caro Pedón
Procónsul de la provincia romana de Asia
163 - 164
Sucesor:
Marco Gavio Esquila Galicano