Un yo auxiliar, o simplemente auxiliar, es una posición tomada por uno o más participantes durante un juego de roles o psicodrama, para recrear situaciones particulares de otros protagonistas.[1]​ También es descrito como "la representación de ausencias, individuos, delirios, símbolos, ideales, animales y objetos" que hacen al mundo del protagonista sentirlo más real y tangible.[2]

Dispositivo editar

Como el juego de roles puede incluir más de un protagonista, cada uno puede estar intercambiando el papel del yo auxiliar a medida que la dramatización avanza hacia nuevas situaciones.[3]​ El director de este dispositivo, normalmente un psicoterapeuta, también puede intervenir como yo auxiliar cuando los participantes son protagonistas. Esto resulta crucial ya que el comportamiento del yo auxiliar genera mayor inmersión en la escena.[4]

El yo auxiliar también se utiliza como técnica psicoterapéutica, ofreciendo una forma de trabajar problemas personales en conflicto con situaciones interpersonales.[5]​ Una persona asume el papel de otra y actúa como si fuera esa persona. En el proceso, la vida de un protagonista (pasado, presente, futuro) puede recrearse con otros en el grupo asumiendo roles que enriquezcan la sesión de psicodrama.[6]​ Los miembros del grupo no requieren necesariamente capacitación; con el deseo de colaborar es suficiente.[7]

En niños editar

Para los bebés, el yo auxiliar es provisto preferentemente por la madre, que a menudo es capaz de anticipar sus necesidades y consolidar su desarrollo.[8][9]​ Desde el psicoanálisis se sostiene que las niñeras pueden proporcionar a los bebés un yo auxiliar, ya que podría mejorar en ellos su capacidad de supervivencia.[10]​ Esto se le atribuye a la idea de que el yo puede enriquecerse con la experiencia, ayudando a dar forma a la organización psíquica del niño y lograr un desarrollo óptimo.[11]

Referencias editar

  1. Somov, Pavel G. (2008). Recovery Equation: Logotherapy, Psychodrama and Choice Awareness Training for Substance Use/Addictions Treatment. Train of Thought Press. p. 78. ISBN 9780557022151. 
  2. Karp, Marcia; Holmes, Paul; Tauvon, Kate (1998). The Handbook of Psychodrama. New York: Routledge. pp. 130. ISBN 0415148456. 
  3. Karp, Marcia; Holmes, Paul; Tauvon, Kate Bradshaw (2005). The Handbook of Psychodrama. New York: Routledge. pp. x. ISBN 978-1-134-75254-6. 
  4. Blatner, Adam (1996). Acting-In: Practical Applications of Psychodramatic Methods, Third Edition. New York: Springer Publishing Company. pp. 27. ISBN 0826114024. 
  5. Gezin, Werken Met Kind en (2010). Klassiekers Van de Kinder-en Jeugdpsychotherapie. Van Gorcum. p. 214. ISBN 9789023245407. 
  6. Karp, Marcia; Holmes, Paul; Tauvon, Kate Bradshaw (1998). The Handbook of Psychodrama. London: Routledge. pp. 130. ISBN 0415148456. 
  7. Røine, Eva (1997). Psychodrama: Group Psychotherapy as Experimental Theatre : Playing the Leading Role in Your Own Life. Bristol, PA: Jessica Kingsley Publishers. p. 129. ISBN 1853024945. 
  8. Gezin, Werken Met Kind en. Klassiekers Van de Kinder-en Jeugdpsychotherapie (en inglés). Uitgeverij Van Gorcum. ISBN 978-90-232-4540-7. 
  9. Greenspan, Stanley; Pollock, George (1980). The Course of Life: Infancy and early childhood, Volume 1. Mental Health Study Center. p. 265. 
  10. Palombo, Joseph; Bendicsen, Harold K.; Koch, Barry J. (2009). Guide to Psychoanalytic Developmental Theories. Cham: Springer Science & Business Media. pp. 47. ISBN 978-0-387-88455-4. 
  11. Parens, Henri (2008). The Development of Aggression in Early Childhood. Jason Aronson. p. 221. ISBN 978-0-7657-0510-5.