Abradato o Abrádates (Griego Αβραδάτας; fl. siglo VI a. C.) fue un rey, probablemente ficticio, de Susa. Su nombre es conocido debido a que Jenofonte lo nombre en la biografía parcialmente ficticia de Ciro el Grande, la Ciropedia.[1][2]​ Según esta obra, Abradato fue un aliado de los asirios contra Ciro, mientras Ciro seguía siendo vasallo de su tío (también probablemente ficticio), Ciáxares II.[3]

Suicidio de Pantea ante el cadáver de su esposo Abradato. Obra de Pedro Pablo Rubens

Cuando Ciro conquistó el campamento asirio mientras Abradato se encontraba ausente en una misión en la Bactriana, este capturó a la esposa de Abradato, Pantea. Como consecuencia del trato honorable que esta recibió del rey persa,[4]

Abradates decidió más tarde unirse a las fuerzas de Ciro. Cayó en combate en una batalla, mientras luchaba contra el ejército de Creso, durante la conquista de Lidia en el año 547 a. C.[3]​ Tras su muerte, su esposa Pantea decidió suicidarse por el dolor causado por su pérdida.[5][6]​ Su ejemplo fue seguido por sus tres s. Ciro decidió elevar un túmulo en el honor de la pareja. En uno de los pilares se escribieron los nombres de Abradato y Pantea en caracteres siriacos;[7]​ y en tres columnas inferiores fue grabada la inscripción σκηπτούχων en honor de los eunucos.[8]​ El romance de Abradato y Pantea es una parte significativa de la última parte de Ciropedia.

Abradado en el arte editar

La historia de Abradato y Pantea, y más concretamente el suicidio de esta tras la muerte en combate de su esposo, ha sido representado en varias obras pictóricas por parte de diversos artistas como Pedro Pablo Rubens o Vicente López Portaña, o musicales, como Francisco Olivares.

Referencias editar

  1. Jenofonte, Ciropedia v. 1. § 3, vi. 1. § 31, &c. 4. § 2, &c. vii. 3. § 2, &c.
  2. Luciano. Imag. 20
  3. a b Brunner, Christopher Joseph (1984). «Abradatas». Encyclopaedia Iranica. 1.3. Costa Mesa: Mazda Pub. p. 228. 
  4. Xenophon Hist., Ciropedia, Libro 6, Capítulo 4, Sección 5, Línea 3.
    ἐν δὲ τούτῳ ἡ Πάνθεια ἀποχωρῆσαι

    κελεύσασα τοὺς παρόντας πάντας ἔλεξεν· Ἀλλ' ὅτι μέν,
    ὦ Ἀβραδάτα, εἴ τις καὶ ἄλλη πώποτε γυνὴ τὸν ἑαυτῆς
    ἄνδρα μεῖζον τῆς αὑτῆς ψυχῆς ἐτίμησεν, οἶμαί σε γιγνώ-
    σκειν ὅτι καὶ ἐγὼ μία τούτων εἰμί. τί οὖν ἐμὲ δεῖ καθ' ἓν
    ἕκαστον λέγειν; τὰ γὰρ ἔργα οἶμαί σοι πιθανώτερα παρε-
    σχῆσθαι τῶν νῦν λεχθέντων λόγων. ὅμως δὲ οὕτως ἔχουσα
    πρὸς σὲ ὥσπερ σὺ οἶσθα, ἐπομνύω σοι τὴν ἐμὴν καὶ σὴν
    φιλίαν ἦ μὴν ἐγὼ βούλεσθαι ἂν μετὰ σοῦ ἀνδρὸς ἀγαθοῦ
    γενομένου κοινῇ γῆν ἐπιέσασθαι μᾶλλον ἢ ζῆν μετ' αἰσχυνο-
    μένου αἰσχυνομένη· οὕτως ἐγὼ καὶ σὲ τῶν καλλίστων καὶ
    ἐμαυτὴν ἠξίωκα. καὶ Κύρῳ δὲ μεγάλην τινὰ δοκῶ ἡμᾶς
    χάριν ὀφείλειν, ὅτι με αἰχμάλωτον γενομένην καὶ ἐξαι-
    ρεθεῖσαν αὑτῷ οὔτε ὡς δούλην ἠξίωσε κεκτῆσθαι οὔτε ὡς
    ἐλευθέραν ἐν ἀτίμῳ ὀνόματι, διεφύλαξε δὲ σοὶ ὥσπερ
    ἀδελφοῦ γυναῖκα λαβών. πρὸς δὲ καὶ ὅτε Ἀράσπας ἀπέστη

    αὐτοῦ ὁ ἐμὲ φυλάττων, ὑπεσχόμην αὐτῷ, εἴ με ἐάσειε πρὸς
  5. Joannes Rhet., Commentarium in Hermogenis librum περὶ ἰδεῶν 6, Página 431, línea 9
    <Ὥσπερ ὁ Ξενοφών·> φησὶ γὰρ οὗτος ἐν πέμ-

    πτῳ τῆς παιδείας Κύρου, τοῦ πρώτως βασιλεύσαν-
    τος Περσῶν, ὅτι ἡ Πανθία, τεθνῶτος τοῦ ἀνδρὸς Ἀ-
    βραδάτου, βασιλέως Σούσων, ὑπὸ τῶν Αἰγυπτίων, καὶ
    ἀποκοπείσης αὐτοῦ τῆς χειρὸς, λαβοῦσα ταύτην κατεφί-
    λει· ἦν γὰρ, ὡς ἀπεκόπη, ἁρμοσθεῖσα τῷ ἰδίῳ σώματι·

    φησὶ γάρ· καὶ ἡ χεὶρ ἐπηκολούθει
    .
  6. Anónimo en Hermogenem Rhet., Commentarium in librum περὶ ἰδεῶν Volumen 7, página 1078, línea 12
    Ὁ Ἀβραδάτης εἰς πόλεμον τέθνηκε, καὶ ἔκοψαν

    τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ ἡ γυνὴ ἐκράτει τῆς χειρὸς αὐτοῦ

    καταφιλοῦσα, καὶ ἠκολούθει ἡ χεὶρ αὐτοῦ.
  7. Αυτ. ΣΤ, 1, 46. Ζ, 3, 5
  8. Smith, William (1867). Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology (en inglés) 1. p. 3. Archivado desde el original el 31 de diciembre de 2005. Consultado el 6 de noviembre de 2015. 

Enlaces externos editar