Vilayato de Montenegro

El Valiato de la Montaña Negra (o Vilayato o Valiato de Montenegro) era una unidad administrativa otomana dentro del Sanjacado de Scutari, que constaba de partes de la actual Montenegro. Se estableció en el siglo XVI y existió hasta 1696. Aunque reclamada por los otomanos, el área era de facto independiente de las tribus montenegrinas, con el apoyo del Metropolitano de Cetiña, que constantemente libraba guerras contra los turcos.

Vilayato de Montenegro
Vilâyeti Karadağ (turco)
Vilajet Crna Gora (montenegrino)
Estado vasallo del Imperio Otomano
1528-1696


Entidad Estado vasallo del Imperio Otomano
Gentilicio Montenegrino otomano
Religión Cristinianismo ortodoxo (impuestos) y Islam
Período histórico Edad Moderna
 • 1528 Establecido
 • 1696 Disuelto
Correspondencia actual Montenegro
Precedido por
Sucedido por
Sanjacado de Montenegro (1528)
(1696) Principado-Obispado de Montenegro

Etimología editar

En turco otomano, se conocía como el "Vilayato de la Montaña Negra" (vilâyet-i Kara Dağ o "Vilâyeti Karadağ"; serbocroata: vilajet Crna Gora). Sin embargo, por simplicidad se le conoce con frecuencia como el "Valiato de Montenegro".

Los obispos de Cetiña utilizaron el término "tierra (zemlja) de la Montaña Negra (Crne Gore)".

Historia editar

El censo de 1582-1583 registró que el valiato, una parte autónoma de la frontera del Sanjak de Scutari, tenía la nahiyah de Grbavci (13 aldeas), Župa (11 aldeas), Malonšići (7 aldeas), Pješivci (14 aldeas), Cetiña (16 pueblos), Rijeka (31 pueblos), Crmnica (11 pueblos), Paštrovići (36 pueblos) y Grbalj (9 pueblos); un total de 148 aldeas.

Las tribus montenegrinas, con el apoyo de la Eparquía ortodoxa serbia de Cetiña, libraron guerras de guerrillas contra los otomanos con cierto grado de éxito. Aunque los otomanos continuaron gobernando nominalmente el país, se decía que las montañas nunca fueron conquistadas por completo. Existían asambleas tribales (zbor). El obispo principal (y los líderes tribales) a menudo se aliaron con la República de Venecia. Los montenegrinos lucharon y ganaron dos importantes batallas en Lješkopolje, en 1604 y 1613, bajo el liderazgo y mando del metropolitano Rufim Njeguš. Esta fue la primera batalla, de muchas, que un obispo dirigió y logró derrotar a los otomanos.

Durante la Gran Guerra Turca, en 1685, Suleiman, Pasha de Scutari, lideró un contingente que se acercó a Cetiña, y en el camino chocó con hajduks al servicio de Venecia bajo el mando de Bajo Pivljanin en la colina de Vrtijeljka (en la Batalla de Vrtijeljka), donde aniquilaron a los hajduks. Posteriormente, los otomanos victoriosos desfilaron con 500 cabezas cortadas a través de Cetiña, y también atacaron el monasterio de Cetiña y el palacio de Ivan Crnojević.

Los montenegrinos expulsaron a los otomanos y afirmaron su independencia después de la Gran Guerra Turca (1683-1699).

Historia cultural editar

Edificios editar

Estos incluyen edificios que se sabe que se construyeron entre 1528 y 1697.

Edificios otomanos editar

Torre del Reloj de Podgorica, construido en 1667

Iglesia y monasterios ortodoxos editar

Monasterio de Dobrilovina, reconstruido en 1594

Monasterio de Ostrog, construido en 1665

Monasterio de Piva, construido en 1573

Véase también editar

Referencias editar

  1. Stephen Clissold et al. (1968). A short history of Yugoslavia from earliest times to 1966, Harvard University, chapter 4, section III, The elective vladikas.
  2. Drustvo Istoricara Bosne i Hercegovine, Sarajevo (1962). Godisnjak. p. 357. To se odrazilo u savremenoj domaćoj i turskoj terminologiji, jer je, po turskoj terminologiji, Crna Gora bila vilajet, a to znači istorijski stvorena teritorija, baš ono isto što znači u crnogorskoj terminologiji »zemlja«. Kao vilajet Crna Gora je i dobila ...
  3. Peter II (Prince-Bishop of Montenegro) (1905). Gorski vijenac, vladike crnogorskoga. Hrvatska knjižarnica. p. 61.
  4. Peter II (Prince-Bishop of Montenegro) (1905). Gorski vijenac, vladike crnogorskoga. Hrvatska knjižarnica. p. 61.