Gran Premio de Alemania de Motociclismo de 1980

El Gran Premio de Alemania de Motociclismo de 1980 fue la décima prueba de la temporada 1980 del Campeonato Mundial de Motociclismo. El Gran Premio se disputó los días 24 de agosto de 1980 en el Circuito de Nurburgring. Se llegaba a esta última prueba de la temporada con aún tres categorías todavía por decidir su campeón, que cayeron en manos de Kenny Roberts (500cc), Jon Ekerold (350cc) y Eugenio Lazzarini (50cc).

Bandera de Alemania Occidental Circuito de Nurburgring
Ubicación Nürburgring Nordschleife, Bandera de Alemania Occidental República Federal Alemana
Eventos Campeonato del Mundo de Motociclismo
Longitud 22,835 km

Resultados 500cc editar

En 500,c.c., el título se resolvió para el estadounidense Kenny Roberts que tuvo suficiente por entrar por delante de su rival en el título: Randy Mamola. La victoria del Gran Premio fue para el italiano Marco Lucchinelli, el primer éxito de su palmarés, seguido de Graeme Crosby y Wil Hartog, todos con Suzuki.[1]

Pos. Piloto Equipo Tiempo Pts.
1   Marco Lucchinelli Suzuki 50'38"13 15
2   Graeme Crosby Suzuki 50'58"04 12
3   Wil Hartog Suzuki 51'02"00 10
4   Kenny Roberts Yamaha 51'26"23 8
5   Randy Mamola Suzuki 51'28"06 6
6   Johnny Cecotto Yamaha 51'30"03 5
7   Franco Uncini Suzuki 51'52"07 4
8   Jack Middelburg Yamaha 52'13"94 3
9   Carlo Perugini Suzuki 51'16"93 2
10   Gustav Reiner Suzuki 52'18"69 1
11   Kork Ballington Kawasaki 52'43"77
12   Takazumi Katayama Honda 52'45"60
13   Maurizio Massimiani Yamaha 53'37"76
14   Stuart Avant Suzuki 53'38"05
15   Sadao Asami Yamaha 53'52"98
16   Dale Singleton Yamaha 53'55"38
17   Steve Parrish Suzuki 54'00"42
18   Werner Nenning Suzuki 54'14"15
19   Josef Hage Suzuki 54'45"93
20   Peter Ammann Suzuki 55'18"75
21   Giovanni Pelletier Morbidelli + 1 Vuelta
22   Wolfgang von Muralt Yamaha + 1 Vuelta
23   Graziano Rossi Suzuki + 1 Vuelta
24   Jürgen Steiner Suzuki + 1 Vuelta
25   Max Wiener Suzuki + 1 Vuelta
26   Michael Schmid Suzuki + 1 Vuelta
27   Alois Tost Yamaha + 1 Vuelta
28   Bruno Kölble Yamaha + 1 Vuelta
29   Rolf Schneider Yamaha + 1 Vuelta
Ret   Michel Frutschi Yamaha Ret
Ret   Gregg Hansford Kawasaki Ret
Ret   Boet van Dulmen Yamaha Ret
Ret   Philippe Coulon Suzuki Ret
Ret   Jeffrey Sayle Yamaha Ret
Ret   Willem Zoet Suzuki Ret
Ret   Klaus Klein Suzuki Ret
Ret   Sergio Pellandini Suzuki Ret
Ret   Elmar Renner Suzuki Ret
Ret   Virginio Ferrari Cagiva Ret
Ret   Carlo Prati Suzuki Ret
Ret   Franck Gross Suzuki Ret
Ret   Clemens Driesch Suzuki Ret
Ret   Fritz Reitmaier Suzuki Ret
DNQ   Günter Riehl Yamato DNQ
DNQ   Timo Pohjola Suzuki DNQ
Sources:[2][3]

Resultados 350cc editar

El sudafricano Jon Ekerold y el alemán Anton Mang llegaron a este Gran Premio empatados a puntos. Después de un largo duelo, se impuso Ekerold sobre el teutón, llevándose así el título mundial de la categoría. El tercer puesto del podio fue para el venezolano Johnny Cecotto.[4]

Pos. Piloto Moto Tiempo Pts.
1   Jon Ekerold Bimota-Yamaha 51'15"09 15
2   Anton Mang Krauser-Kawasaki +1"25 12
3   Johnny Cecotto Bimota-Yamaha +1'32"72 10
4   Jean-François Baldé Kawasaki +1'32"79 8
5   Gregg Hansford Kawasaki +1'33"38 6
6   Jacques Cornu Yamaha +1'54"04 5
7   Jeffrey Sayle Yamaha +1'55"01 4
8   Jean-Louis Tournadre Bimota-Yamaha +2'10"06 3
9   Graeme McGregor Yamaha +2'14"57 2
10   Keith Huewen Yamaha +2'24"97 1
11   Pekka Nurmi Yamaha +3'01"24
12   Roland Freymond Bimota-Yamaha +3'03"42
13   Alan North Yamaha +3'14"17
14   René Delaby Yamaha +3'14"47
15   Eero Hyvärinen Yamaha +3'36"53
16   Roland Kopf Yamaha +3'52"94
17   Gustav Reiner Yamaha +3'53"61
18   Alain Röthlisberger Yamaha +4'06"11
19   Chas Mortimer Cotton +4'27"18
20   Bruno Lüscher Yamaha +4'28"43
21   Edwin Weibel Yamaha +4'28"86
22   Werner Hilbk Yamaha +4'34"96
23   Carlo Perugini RTM +5'09"51
24   Norbert Peil Yamaha +5'39"33
25   Stuart Jones Yamaha +5'50"05
26   Reino Eskelinen Yamaha +5'50"32
27   Massimo Matteoni Bimota-Yamaha +7'15"82
Ret   Mladen Tomic Yamaha Ret
Ret   Siegfried Minich Yamaha Ret
Ret   Martin Wimmer Yamaha Ret
Ret   Jacques Bolle Yamaha Ret
Ret   Kenny Blake Yamaha Ret
Ret   Yoshimasa Matsumoto Yamaha Ret
Ret   Klaas Hernamdt Yamaha Ret
Ret   Murray Sayle Yamaha Ret
Ret   Johannes Klement Yamaha Ret
Ret   Michel Simeon Yamaha Ret
Ret   Walter Hoffmann Yamaha Ret
Ret   Lothar Spiegler Yamaha Ret
Ret   Carlos Lavado Bimota-Yamaha Ret
Ret   Hartmut Müller Yamaha Ret
Ret   Bodo Schmidt Yamaha Ret
Ret   Éric Saul Bimota-Yamaha Ret
Ret   Hartmut Tophelen Yamaha Ret
Ret   Franz Weidacher Yamaha Ret
DNQ   Hans-Georg Dürschinger Yamaha DNQ
DNQ   Graham Young Yamaha DNQ
DNQ   Hervé Guilleux But DNQ
DNQ   Tony Head Yamaha DNQ
DNQ   Patrick Fernandez Yamaha Bimota DNQ
DNQ   Edi Stöllinger Yamaha Bimota DNQ
DNQ   Reinhold Roth Yamaha DNQ
DNQ   Walter Villa Yamaha DNQ

Resultados 250cc editar

Con el título ya decidido a favor del alemán Anton Mang, su mayor rival, el sudafricano Kork Ballington se llevó la quinta victoria de la temporada (una más que Mang), precediendo al piloto francés Jean-François Baldé.[5]

Pos. Piloto Moto Tiempo Pts.
1   Kork Ballington Kawasaki 47'59"63 15
2   Jean-François Baldé Kawasaki 47'59"95 12
3   Anton Mang Krauser-Kawasaki 48'52"96 10
4   Graeme McGregor Yamaha 49'04"22 8
5   Jacques Cornu Yamaha 49'05"00 6
6   Didier de Radiguès Yamaha 49'05"49 5
7   Herbert Hauf Yamaha 49'13"48 4
8   Roland Freymond Ad Maiora 49'13"85 3
9   Martin Wimmer Yamaha 49'28"62 2
10   Mladen Tomic Yamaha 49'28"92 1
11   Loris Reggiani Yamaha 50'20"84
12   Hans Müller Yamaha 50'25"73
13   Chas Mortimer Yamaha 50'40"04
14   Peter Looijesteijn Yamaha 50'42"96
15   Karl-Thomas Grässel Yamaha 50'43"56
16   Klaas Hernamdt Yamaha 50'44"21
17   Stefan Janssen Yamaha 50'58"38
18   Olivier Liégeois Yamaha 51'03"16
19   Jean-Jacques Peyre Yamaha 52'13"02
20   René Delaby Yamaha 52'13"29
21   Hans Naef Yamaha +1 Vuelta
Ret   Jean-Marc Toffolo Armstrong Ret
Ret   Guy Bertin MBA Ret
Ret   Reinhold Roth Yamaha Ret
Ret   Roland Kopf Yamaha Ret
Ret   Jacques Bolle Cotton-Rotax Ret
Ret   Pekka Nurmi Yamaha Ret
Ret   Alan North Yamaha Ret
Ret   Siegfried Minich Yamaha Ret
Ret   Manfred Herweh Yamaha Ret
Ret   Éric Saul Yamaha Ret
Ret   Bruno Lüscher Yamaha Ret
Ret   Murray Sayle Yamaha Ret
Ret   Frank Steinhausen Yamaha Ret
Ret   Siegfried Zacharias Yamaha Ret
Ret   Clive Horton Cotton-Rotax Ret
Ret   Egid Schwemmer Yamaha Ret
Ret   Edwin Weibel Yamaha Ret
Ret   Massimo Matteoni Yamaha Ret
Ret   Carlos Lavado Yamaha Ret
Ret   Tony Rogers Yamaha Ret
Ret   Thierry Espié Yamaha-Bimota Ret
Ret   Eero Hyvärinen Yamaha Ret
Ret   Sauro Pazzaglia MBA Ret
DNQ   Peter Baláž Yamaha DNQ
DNQ   Harald Bartol Yamaha DNQ
DNQ   Jan Bartunek Jawa DNQ
DNQ   Kenny Blake Yamaha DNQ
DNQ   Jean-Louis Guignabodet Kawasaki DNQ
DNQ   Derek Huxley Yamaha DNQ
DNQ   Stefan Klabacher Yamaha DNQ
DNQ   Gianpaolo Marchetti Yamaha DNQ
DNQ   Alan Roethlisberger Yamaha DNQ
DNQ   Christoph Strehle Yamaha DNQ
DNQ   Edi Stöllinger Kawasaki DNQ
DNQ   Walter Villa Yamaha DNQ
DNQ   John Woodley Yamaha DNQ

Resultados 125cc editar

En el octavo de litro, el flamante campeón italiano Pier Paolo Bianchi se conformó con el séptimo puesto detrás del francés Guy Bertin y el español Ángel Nieto. el tercer puesto fue para el austríaco Hans Müller.[6]

Pos. Piloto Moto Tiempo Pts.
1   Guy Bertin Motobécane 37'41"94 15
2   Ángel Nieto Minarelli 37'55"08 12
3   Hans Müller MBA 38'01"77 10
4   Maurizio Massimiani Minarelli 38'14"85 8
5   Gert Bender Bender 38'26"85 6
6   Bruno Kneubühler MBA 38'32"18 5
7   Pier Paolo Bianchi MBA 38'34"67 4
8   Henk van Kessel Condor 38'46"88 3
9   Stefan Janssen Morbidelli 38'47"18 2
10   Peter Looijesteijn MBA 39'02"32 1
11   Ivan Palazzese MBA 39'03"10
12   Walter Koschine MBA 39'07"99
13   Rolf Blatter MBA 39'08"30
14   Gerhard Waibel MBA 39'08"70
15   August Auinger MBA 39'08"98
16   Jean-Claude Selini MBA 39'09"47
17   Michel Galbit MBA 39'14"30
18   Stefan Dörflinger Morbidelli 39'32"26
19   Johnny Wickström Morbidelli 39'55"68
20   Anton Straver MBA 40'01"53
21   Werner Steege MBA 40'49"45
22   Harald Wiedemann Morbidelli 40'51"52
23   Christoph Strehle Bender + 1 Vuelta
24   Bennie Wilbers MBA + 1 Vuelta
25   Patrick Hérouard MBA + 1 Vuelta
26   Norbert Peschke MBA + 1 Vuelta
27   Martin van Soest MBA + 1 Vuelta
28   Hubert Abold MBA + 1 Vuelta
29   Rolf Brändle MBA + 1 Vuelta
30   Chris Baert MBA + 1 Vuelta
Ret   Loris Reggiani Minarelli Ret
Ret   Eugenio Lazzarini Iprem Ret
Ret   Yves Dupont MBA Ret
Ret   Ricardo Tormo MBA Ret
Ret   Hagen Klein Hess Ret
Ret   Willy Pérez MBA Ret
Ret   Hugo Vignetti MBA Ret
Ret   Robert Bauer MBA Ret
Ret   Per-Edvard Carlsson MBA Ret
Ret   Hans-Peter Herr Morbidelli Ret
Ret   Ernst Fagerer MBA Ret
Ret   Alfred Waibel MBA Ret
Ret   Rino Zuliani MBA Ret
Ret   Harald Bartol Morbidelli Ret
Ret   Hans-Peter Herr Morbidelli Ret
Ret   Aldo Pero MBA Ret
DNQ   Peter Baláž MBA DNQ
DNQ   Bernhard Borowitza MBA DNQ
DNQ   Ingo Emmerich Seel RS DNQ
DNQ   Dirk Hafeneger Seel DNQ
DNQ   Matti Kinnunen MBA DNQ
DNQ   Helmut Lichtenberg MBA DNQ
DNQ   Gianpaolo Marchetti MBA DNQ
DNQ   Thierry Noblesse MBA DNQ
DNQ   Barry Smith MBA DNQ
DNQ   Gerhard Vogt Bender DNQ

Resultados 50cc editar

En la categoría de menor cilindrada, se volvía a disputar después de tres Grandes Premios de ausencia. Allí el piloto italiano Eugenio Lazzarini y el suizo Stefan Dörflinger llegaban con tan solo cinco puntos de diferencia en la general. Al final, victoria del suizo aunque por detrás llegaba el italiano por lo que el título se quedaba en manos del piloto de Iprem. El tercer puesto del podio fue para el austríaco Hans-Jürgen Hummel.[7]

Pos. Piloto Moto Tiempo Pts.
1   Stefan Dörflinger Kreidler 35'19"05 15
2   Eugenio Lazzarini Iprem 35'33"28 12
3   Hans-Jürgen Hummel Kreidler 35'52"70 10
4   Hans Spaan Kreidler 35'55"09 8
5   Ingo Emmerich Kreidler 35'58"36 6
6   Wolfgang Müller Kreidler 37'27"67 5
7   Günter Schirnhofer Kreidler 37'37"05 4
8   Henk van Kessel Pentax-X-16 37'50"24 3
9   Theo Timmer Bultaco 38'55"70 2
10   Gerhard Böhl Kreidler 39'09"68 1
11   Gerhard Waibel Kreidler 39'12"61
12   Reiner Scheidhauer Kreidler 39'33"12
13   Manfred Kelter Kreidler 39'46"89
14   Bruno di Carlo Kreidler 39'52"09
15   Henrique Sande Kreidler 40'12"88
16   Klaus Kull Kreidler 40'32"06
17   Ove Skifjeld Kreidler 40'38"28
18   Otto Machinek Kreidler 41'07"04
19   Chris Baert Kreidler 44'32"92
Ret   Ricardo Tormo Kreidler Ret
Ret   Yves Dupont ABF Ret
Ret   Hagen Klein Horex Ret
Ret   Thomas Engl PCR Ret
Ret   Uli Merz Schuster Ret
Ret   Bruno Kneubühler Kreidler Ret
Ret   Enrico Cereda DRS Ret
Ret   Gerhard Bauer Heuser Ret
Ret   Rudolf Kunz Kreidler Ret
Ret   Reiner Koster Malanca Ret
Ret   Joaquin Gali Bultaco Ret
Ret   Zbyněk Havrda Kreidler Ret
Ret   Aldo Pero Kreidler Ret
Ret   Gerhard Singer Kreidler Ret
Ret   Wolfgang Golembeck Kreidler Ret
Ret   Rolf Blatter Kreidler Ret
Ret   Jacky Hutteau ABF Ret
Ret   Lothar Vogel Kreidler Ret
Ret   Ramon Gali Bultaco Ret
DNQ   Stefan Danielsson Kreidler DNQ
DNQ   Wolfgang Glawaty Bora DNQ
DNQ   Bert Grinwis Kreidler DNQ
DNQ   Claudio Lusuardi Moto Villa DNQ
DNQ   Franz Unger Kreidler DNQ
DNQ   Peter Verbic Kreidler DNQ

Referencias editar

  1. «Lucchineli gana su primer Gran Premio». Mundo Deportivo. 25 de agosto de 1980. Consultado el 4 de abril de 2019. 
  2. «1980 German MotoGP». Motrosportmagazine.com. 15 de enero de 2018. Consultado el 14 de julio de 2018. 
  3. «motogp.com · WEST GERMANY GRAND PRIX · 500cc Race Classification 1980». Motogp.com. Archivado desde el original el 14 de julio de 2018. Consultado el 14 de julio de 2018. 
  4. «Ekerold doblegó a Mang». Mundo Deportivo. 25 de agosto de 1980. Consultado el 4 de abril de 2019. 
  5. «Ballington, autoritario y Baldé, sorprendente». Mundo Deportivo. 25 de agosto de 1980. Consultado el 4 de abril de 2019. 
  6. «Alemania: Nieto, sin rival en 125cc». Mundo Deportivo. 4 de mayo de 1981. Consultado el 31 de marzo de 2019. 
  7. «Dörflinger ganó en 50 c.c.». Mundo Deportivo. 3 de mayo de 1981. Consultado el 31 de marzo de 2019. 
Prueba previa:
Gran Premio de Checoslovaquia
Campeonato del Mundo de Motociclismo de 1980
Siguiente prueba:
-
Prueba previa:
Gran Premio de Alemania de 1979
Gran Premio de Alemania
Siguiente prueba:
Gran Premio de Alemania de 1981